Głowę tego ptaka zdobi obfity czub zwany różą (przykrywający oczy) oraz półkolista korona zwieńczona bocznymi różami. Posiada też łapcie i sępie skoki. Jego pióra mają charakterystyczną strukturę – są długie, zmierzwione i jedwabiste.

Turkot bucharski jest gołębiem dużym i masywnym, jego sylwetka jest zwarta i mocna. Głowa płaska i szeroka, z bogato upierzoną, ale niezbyt zwartą okrągłą koroną. Górną cześć głowy, dziób i czoło przykrywa duża, okrągła rozeta. Oczy turkota bucharskiego są pod nią całkiem niewidoczne, ale mają barwę perłową (u biało upierzonych mogą być ciemne, a nawet czarne). Wąska brew ma kolor odpowiadający barwie upierzenia. Dziób jest mocny, różowy aż do czarnego. Szyja jest krótka, gruba i pełna. Pierś szeroka i głęboka, noszona raczej nisko, brzuch dobrze rozwinięty. Skrzydła powinny być długie, noszone swobodnie na ogonie, który ma szerokie sterówki. Nogi turkota bucharskiego są krótkie, osadzone niski i głęboko, gęsto opierzone. Przy udach posiadają obfite sępie skoki, przy stopach zaś duże łapcie o piórach skierowanych na boki.

Gołębie te hodowane są w odmianach białej, czarnej, czerwonej, żółtej, niebieskiej z pasami lub bez, niebieskiej –groch, tygrysowatej oraz pstrej (czerwonej, żółtej lub czarnej). Odmiany jednokolorowe powinny być jednolicie ubarwione w jednym, intensywnym kolorze. Odmiany tygrysowate posiadają kolorowe lotki i ogon, a na całym ciele mają rozłożone białe i kolorowe partie piór. Odmiany pstre na całym ciele posiadają równomiernie rozłożone pstre pióra.